OMAŽ POTONJOJ LJUDSKOSTI
Zbirka poezije ,,Kraj jednog dramskog čina“, Dušice Mrđenović, zapravo je poetski vijenac koji govori o potonulosti jednog sna – sna o čovječnosti, vijenac koji priča o nestajanju, ali i mogućnosti ponovnog feniksnog, vaskrsnutog rađanja, opet te iste čovječnosti, koja bi se tada doživjela i kao renesansna. I kada pjesma ima izrazitu subjektivnu ekspresiju, datu kroz suodnošenje ja-ti, ona daje poruku opštosti kojom obuhvata bilo koga ko se osjeća kao, najčešće neimenovani, lirski subjekt.
U stihovima ,,Rasplićem kose da načinim noć svanulom danu bez tebe“ upravo je poentirana ideologija ostavljenosti, nemanja ili anticipiranog nedostajanja koja karakteriše svako biće i izvan tekstovnog nivoa. A lajtmotivsko, pa možemo reči i ekspontovsko osjećanje nepripadanja svijetu, te osjećanje permanentnog nemira, koje talasa poetsku subverziju ovih stihova, uokviruje svaku pjesmu od početka do kraja zbirke, nezavisno od teme, motiva ili primarne doživljajnosti u njoj iznesene.
Traganje, nemiri, omaž potonjoj ljudskosti, ali i oda novom stvaranju, jesu motivske jedinke koje konzistentno smjenjuju jedna drugu od prološke do epiloške granice, i to tražeći se i dopunjujući se bez prekida, srećući se i razdavajajući na mahove, ali uvijek tragajući jedna za drugom, to jeste za svojim sopstvom koje je ništa drugo do spasenje u poeziji, trajanje kroz pjesmu, lutanje kroz stihove i moguće nalaženje rješenja za čovjekove ili čovječanske utonulosti.
Moderan izraz, česta nejednaka dužina stihova i strofa, takođe česta redukcija rime, jesu osobine ove pjesničke literarnosti i sasvim je jasno da se inovativan izraz nije dao ukalupiti, već mu je bio nužan inkongruentni zamah, bez okova i limita, a sa URAGANIMA UZDAHA koji su produkovani lamentom nad volšebnošću osude Drugog.
